“Ik spreek de waarheid in Christus, ik lieg niet en mijn geweten getuigt mee door de Heilige Geest, dat het een grote bron van droefheid voor mij is, en een voortdurende smart voor mijn hart. Want ik zou zelf wel wensen vervloekt te zijn, weg van Christus, ten gunste van mijn broeders, mijn familieleden wat het vlees betreft. Zij zijn immers Israëlieten; voor hen geldt de aanneming tot kinderen en de heerlijkheid en de verbonden en de wetgeving en de eredienst en de beloften.” ( Romeinen 9:1-4 Herziene Statenvertaling)

Sommige christenen denken dat er twee volkeren van God zijn: de Gemeente en (het hedendaags) Israël.

Indien men hiervan overtuigd is, dan heb ik drie vragen:

1. Waarom bekeerde Paulus zich überhaupt? Was hij niet gered vanwege het feit dat hij tot het ‘andere’ volk van God behoorde?
2. Waarom ging Paulus, ondanks de waarschuwingen van zijn geliefden, toch naar Jerusalem, juist daar waar al die Joden hem haatte? (Hand 21:4-15) Kon hij zijn tijd niet beter besteden in plaatsen zoals Korinthe en Efeze, dan zijn leven te riskeren voor mensen die al (automatisch) behoorden tot het ‘andere’ geredde volk van God?
3. Waarom schrijft Paulus, in de Romeinenbrief, dat hij liever “vervloekt” wil zijn, “weg van Christus, ten gunste” van de Israëlieten? Indien Israël het ‘andere volk’ van God zou zijn, waarom zette Paulus dan zijn eigen redding op het spel?

De tekst lijkt mij duidelijk genoeg: Paulus was tot dit alles bereid, omdat deze niet-bekeerde-Joden, ondanks hun verbonden, hun Wet, etc., gescheiden waren van God. Christus zei het duidelijk: “Niemand komt tot de Vader dan door Mij.” (Joh 14:6) Zelfs een in Israël geboren Jood, met of zonder de Wet, kan niet om Jezus heen!

Pastor Petro Van Den Bosch